Niewiele osób pamięta, że to 25 grudnia kończy się dziewięciomiesięczna modlitwa osób, które w uroczystość Zwiastowania Pańskiego – 25 marca – w Dniu Świętości Życia, często w publicznym akcie podczas Mszy Świętej, podjęli duchową adopcję dziecka poczętego. Nie dotyczy to zapewne tych, którzy razem z Maryją trwali przez ostatnie 9 miesięcy na modlitwie za dzieci zagrożone zabiciem w łonie matki.
Duchowa Adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa dziewięć miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańca świętego oraz krótkiej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Często łączy się także z dodatkowymi postawieniami. Dzieło duchowej adopcji powstało po objawieniach w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, w roku 1987 została przeniesiona do Polski.
Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego to potężne narzędzie obrony życia i budowania cywilizacji miłości. To wielkie dzieło, które wymaga „jedynie i aż” – otwartego serca i wierności modlitwie.
Osoby podejmujące duchową adopcję w uroczystość Zwiastowania Pańskiego mogą właśnie w dniu Bożego Narodzenia ofiarować Bogu swoją wytrwałość i modlitwę, a symbolem tego – w parafii pw. Ciała i Krwi Pańskiej w Turce – są przynoszone i składane przy szopce róże.
